روش هاي تكثير خرما

تكثير خرما از طريق روش هاي مختلفي امكان پذير است . در اين مقاله به بررسي روش هاي تكثير خرما و مزايا و معايب هر روش مي پردازيم .
1- تكثير بذري : در اين روش بذر يا همان هسته خرما در زمين كاشته مي شود . شيوه بذري كه قديمي ترين راه ازدياد خرما نيز هست ، معايب بزرگ زيادي دارد ، از جمله : الف) به ازاي چندين نخل خرماي ماده وجود يك نخل نر براي گرده افشاني و بارور شدن اين درخت ها كافي است . نخل خرما تك جنسيتي است ، يعني هر نخل يا نر است يا ماده . تا هنگامي كه اين درخت گل ندهد نمي توان به جنسيت آن پي برد .  در روش تكثير بذري ممكن است تعداد نخل هاي نر بيش از ميزان مورد نياز شوند و اين امر باعث بالا رفتن هزينه ها خواهد شد . ب) كيفيت محصولي كه با اين روش به دست مي آيد چندان مطلوب نيست .
2- روش تكثير پاجوش : هر نخل خرما پا جوش هايي ايجاد مي كند كه آنها را جهت تكثير از درخت مادر جدا مي كنند و در جاي ديگر مي كارند . هنگام انتخاب پاجوش ها به سلامت نخل مادر توجه مي شود . روش تكثير پاجوش شيوه اي ارزان و متداول ترين شيوه ازدياد خرما در ايران است .
اين روش نيز معايبي دارد كه عبارتند از : الف) انجام اين كار به تخصص بالايي نياز دارد . ب) احتمال گيرايي پاجوش پايين است ج) پاجوش انواع مرغوب (مانند پاجوش خرماي پيارم) با قيمت هاي بسيار بالا به فروش مي رسند .
3- روش تكثير كشت بافت : شيوه اي است كه در آزمايشگاه انجام مي شود و در مدت كوتاهي به نتيجه مي رسد و به دو صورت رويان زايي و اندام زايي انجام مي شود كه مورد اول رايج تر است .
مزاياي روش كشت بافت عبارتند از : الف) عدم محدوديت زماني و فصلي در انجام عمليات تكثير ب) درصد موفقيت بيشتر در بقاي نهال خرما نسبت به روش هاي قبلي ج) در اين روش نهال زودتر به ميوه دهي مي رسد و به طور كلي رشد سريع تري دارد .
معايب روش تكثير خرما از طريق كشت بافت : الف) احتمال بروز تغييرات ژنتيكي در خرما و به وجود آمدن تغييرات نامتعارف در خصوصيات ظاهري نخل و ميوه آن ب) استفاده از اين روش مستلزم فناوري پيشرفته و صرف هزينه هاي زيادي است .