نخل خرما در طيف وسيعي از خاكها رشد و پرورش مي يابد اما كيفيت محصول آن در خاكهاي مختلف متفاوت خواهد بود نخل خرما نياز به خاكهاي عميق زهكشدار با بافت مناسب(متمايل به شني) و غني از مواد غذايي و هوموس دارد اما با اين حال در خاكهاي كاملاً شني و كاملاًرسي رشد و توليد محصول مي كند و عوامل آب وهوايي ، آب و توپوگرافي از جمله عوامل تعيين كننده مناسب بودن يك منطقه جهت كاشت خرما هستند.
براي جداسازي پاجوش از پايه مادري ابتدا بايد نخلستان ها را آبياري نمود بعد از گاورو شدن خاك پاي نخل بايد خاك اطراف آن را كنار زد به طوري كه محل اتصال پاجوش به پايه مادري ظاهر گردد و قبل از انجام عمليات جداسازي پاجوش برگهاي اضافي و خشك هر پاجوش ابتدا حذف و سپس بقيه برگها جمع شده و توسط طناب باريك يا بوسيله برگ خرما به هم بسته شوند تا در حين كار جداسازي پاجوش اولاً به پاجوش آسيب نرسد ثانياً براي عمليات جداسازي ايجاد مزاحمت نكند.
براي جداسازي پاجوش از پايه مادري ابتدا بايد نخلستان ها را آبياري نمود بعد از گاورو شدن خاك پاي نخل بايد خاك اطراف آن را كنار زد به طوري كه محل اتصال پاجوش به پايه مادري ظاهر گردد و قبل از انجام عمليات جداسازي پاجوش برگهاي اضافي و خشك هر پاجوش ابتدا حذف و سپس بقيه برگها جمع شده و توسط طناب باريك يا بوسيله برگ خرما به هم بسته شوند تا در حين كار جداسازي پاجوش اولاً به پاجوش آسيب نرسد ثانياً براي عمليات جداسازي ايجاد مزاحمت نكند.
مناسب ترين كاشت عمقي است كه محل بزرگترين قطر پاجوش با سطح خاك هم سطح گردد و عمليات كاشت بايد صبح زود انجام شود تا از وارد آمدن تنش به نهال هاي كشت بافت يا پاجوش جلوگيري شود و در صورتيكه از نهال كشت بافت استفاده ميشود بايد كيسه هاي اطراف ريشه نهال با دقت برداشته شوند به گونه اي كه بيشترين ميزان از مواد بستر كاشت اطراف ريشه همراه آن باقي بماند.
ايجاد پوشش مناسب در اطراف پاجوش خرما بعد از كاشت آن در خزانه يا زمين اصلي نيز از عواملي است كه مي تواند گياه را در مقابل عوامل نامساعد محيطي از جمله سرما و گرما محافظت نمايد و يكي از مناسب ترين و فراوان ترين اين مواد برگ نخل خرما است كه تقريباً در تمام مناطق جهت پوشش دادن پاجوش هاي كشت شده مورد استفاده قرار مي گيرد و به اين منظور هر پاجوش بوسيله ۸ -۶ برگ خرما كه قسمت پايين و خاردار آن حذف شده پوشانده ميشود عمل پوشش دادن پاجوش ها هرچه زودتر انجام شود بهتر است.
در روش آبياري سطحي بهترين روش آبياري روش تشتكي است و تشتك اطراف پاجوش بايد ۸/ ۱ – ۵/ ۱ متر قطر و ۳۰ -۲۰ سانتيمتر عمق داشته باشد آبياري به روش قطره اي بدليل يكنواختي بيشتر رطوبت و همچنين گيرايي بيشتر پا جوش ها وضعيت مطلوب تري نسبت به روش سطحي دارد بعد از كاشت پاجوش بايد فوراً آنرا آبياري كرد و تا ۶ – ۴ ماه بايد آبياري به گونه اي صورت گيرد كه خاك اطراف پاجوش مرتب مرطوب باشد.